Banjer en Swiebertje, de twee dikste vrienden, zijn gecastreerde reutjes en ongeveer 9 jaar oud.

Zij kwamen begin 2018 vanuit een stichting bij ons logeren. 

De laatste eigenaren wilden hen niet meer hebben. Helaas waren ze zo al voor de derde keer in Nederland in een gezin geplaatst.

Na ongeveer vier maanden bleek dat alle mensen slechts één hondje wilden (zie foto 2 die wij op Facebook hadden geplaatst). En dat terwijl ze al van pup af aan samen waren opgegroeid. In het begin waren de jongens doodsbang en in een slechte conditie aangekomen in ons dierenhotel. Maar na de lange logeerpartij voelden ze zich goed thuis, kregen praatjes en speelden graag met andere hondjes.

De stichting was ook ten einde raad, wat te doen als niemand serieus reageert. Uiteindelijk besloot de betrokken directeur om hen in een 'langdurige opvang' ergens in Duitsland te plaatsen. Inmiddels hadden we de hondjes regelmatig op tafel voor vachtverzorging, gingen ze veel mee wandelen en hadden ze onze harten wel gestolen. Dus.... tranen met tuiten gehuild. Marie-Jose was zelfs niet meer aanspreekbaar op het  moment dat de directeur met partner de twee kleine vriendjes kwam ophalen. 

Met een steen in onze maag liepen we rond. Na ongeveer een uur kregen we een berichtje "de hondjes zitten zo braaf achterin de auto"... Wij nog meer huilen! Dus familie beraad! 

U voelt het wel aan, een uur later stonden ze gevieren weer bij de voordeur. Banjer en Swieber stonden te kwispelen zo van 'wij zijn weer thuis'.

Inmiddels is Banjer zelfs de baas over onze andere kleine hondjes. Geef toe, is Swiebertje niet fotogeniek? (foto 1). Sindsdien behoren ze absoluut tot onze familie en zijn samen onafscheidelijk.